Źdźbło na wietrze

kruszę lód, burzę mosty
niczego nie buduję
jak źdźbło na wietrze
chwieję się, czasem wstaję
czego nie rozumiem
omijam, wciąż idąc przed siebie
ukradkiem, slalomem
do błędów się przyznaję

to nie jest ten czas
a jednak wciąż czekam
to nie jest ta myśl
lecz nadal nie uciekam
i nie widząc niczego
na wyciągnięcie dłoni
modlę się do nicości
niech od piekła uwolni

falowały trawy,
gdy patrzyłam na nie
gdy wzrok odwracałam
już nie było tak wietrznie
czy w sercu drugiej osoby
bywa czasem bezpiecznie
czy tylko złudna pewność
odbiera rozum z głowy

nie ma odpowiedzi
bo pytań jest zbyt wiele
to codzienność sprawia
że życie toczy się w kręgu
to nie są słowa mądre
ale również nie puste
bez światła nie ma ciemności
bez odwagi lęku

Sil

fot. Sil