Tuż przed świtem - Rozdział 11

 

Kochani!

Postanowiłam, że dokończę publikację tego starego, smutnego opowiadanka, bez przerw na inne posty. Jeszcze tylko kilka dni :) 

Ściskam i pozdrawiam

Sil

Tuż przed świtem

Rozdział 11

• Dziwne... Naprawdę masz brać tylko witaminy?

• Powiedziała, żebym kupiła sobie jakiś preparat witaminowy.

• No dobrze, coś Ci tam wybierzemy. Popytam w pracy.

• Daj spokój, poradzę sobie z kupnem preparatu witaminowego.

• Tak, weźmiesz dwie tabletki, resztę wrzucisz do szafy i tyle.

• A co zmieni, gdy Ty go wybierzesz i kupisz?

• Przynajmniej będę widziała co ma znikać.

• Daj już spokój, jestem dorosła... od 10 lat...

• Jakoś nie widać.

• Przestań już, mam tego dość.

Konstancja wstaje gwałtownie, ale na miejsce sprowadza ją mocny zawrót głowy.

• Nie szarżuj tak, anemiczko jedna! - warczy Daria.

• Proszę Cię, przestań! - Konstancja dotyka skroni palcami, bierze oddech i ponownie wstaje. Tym razem wolniej i ostrożniej – Idę na spacer – rzuca cicho i wychodzi.

Daria zaciska zęby, ale milczy. Nie ma sensu mówić, że to nie jest najlepszy pomysł, aby szła sama na spacer. Wie, że córka nie usłucha.

• Uważaj na siebie, głuptasie – mówi na głos do pustego pokoju, gdy blondynka już nie może jej usłyszeć.

fot. Sil